Ο Μέμος μου είναι ο πρώτος μου παπαγάλος. Είναι ένας Congo African-Grey (Γκρι Αφρικάνικος, ο γνωστός Ζακό). Γεννήθηκε το 2005 σε ένα από τα μεγαλύτερα πτηνοτροφεία του Βελγίου, είναι σεξαρισμένος, με δαχτυλίδι και πιστοποιητικά και στην Ελλάδα εισήχθει στις αρχές του 2006 με μία παρτίδα άλλων 9 ομόφυλών του.

Η ιστορία του ξεκινάει ως εξής: ένα συνοικιακό petshop στο Χολαργό τον προμήθευσε σε ένα ζευγάρι ιδιοκτητών την Άνοιξη του 2006. Οι ιδιοκτήτες του τον ονόμασαν “Σωτήρη” και μετά από 2-3 μήνες συγκατοίκηση μαζί του έφυγαν για 2 μήνες στο εξωτερικό, αφήνοντας τον Σωτήρη μόνο του στο διαμέρισμά τους και την φροντίδα του σε έναν φίλο, ο οποίος μέρα παρά μέρα περνούσε για να τσεκάρει τροφή και νερό. Όταν επέστρεψαν οι ιδιοκτήτες στις αρχές του Φθινοπώρου, πήγαν στο petshop και απαίτησαν να αλλάξουν το πουλί γιατί δεν είχε μιλήσει ακόμα… γιατί ως γνωστό οι Ζακός μιλάνε!!!!. Το petshop για να μην τους χάσει από πελάτες τους προμήθευσε ένα 5μηνίτικο ζακουδάκι, εκείνοι πλήρωσαν τη διαφορά και ο Σωτήρης έμεινε στο petshop μήπως και βρεθεί κάποιος άλλος ιδιοκτήτης να τον αγοράσει.

Προσωπικά, επισκεπτόμουνα το εν λόγω μαγαζί για την αγορά των τροφών που έτρωγαν οι γάτες μου. Περίπου επί 3 μήνες το έβλεπα το πουλί και καιγόταν η καρδιά μου. Τον είχαν ακομπησμένο στο πάτωμα σε ένα κλουβί που τώρα που το βλέπω μόνο για μεταφορά θα μπορούσα να το φανταστώ. Τον τρομάζανε συχνά-πυκνά χτυπώντας τα κάγγελα του κλουβιού με τη λογική να “ηρεμήσει” και να γίνει πιο φιλικός με τους πελάτες. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μου με πουλιά, αλλά όλη αυτή την συμπεριφορά τη θεωρούσα απαράδεκτη.

Αρχές του έτους 2007 την επιχείρηση την αγόρασε συγγενικό μου πρόσωπο. Και εκείνο μου είπε ότι ο “Σωτήρης” είναι προβληματικά αντικοινωνικό πουλί συγκρινόμενος με τους άλλους τρεις παπαγάλους που διέθεται το μαγαζί. Απρίλιος 2007 και πλησίαζαν οι διακοπές του Πάσχα. Ζήτησα να τον πάρω δοκιμαστικά ως φιλοξενία, για να μη μείνει μόνος του τις 3 μέρες που θα έκλεινε το petshop.

Ότι και να πω είναι λίγο. Με κέρδισε αμέσως!!! Μετά τον Πάσχα τον αγόρασα, αν και όλοι οι “ειδικοί” γνωστοί μου μού έλεγαν ότι πετάω τα λεφτά μου, το θεωρούσαν ένα αντικοινωνικό πουλί, που δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσει, γιατί σύμφωνα με τη θεώρησή τους αν οι Ζακό δεν κοινωνικοποιηθούν τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, μετά η όλη προσπάθεια είναι από δύσκολη έως μάταιη.

Το όνομά του “Σωτήρης” από τα προηγούμενα αφεντικά του, το αγνοούσε επιδεικτικά. Τον μετονόμασα με δόξα και τιμή σε “Μέμο” με πλείστα υποκοριστικά (Μεμάς, Μεμάκος, Μεμίκ κλπ κλπ). Άρχιζα να διαβάζω και να googlaρω για να βρω πληροφορίες σχετικά με τη φυλή του, την φροντίδα του, την ψυχαγωγία του, ασθένειες, κινδύνους. Ευτυχώς γνωρίζω αγγλικά, γιατί διαφορετικά τα πράγματα θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Οι διαθέσιμες πληροφορίες στην ελληνική, ήταν συνοπτικές και επιφανειακές. Παράλληλα μίλησα και με τον κτηνίατρο που κούραρε τα γατιά μου. Πολύ τίμια μου γνωστοποίησε ότι πτηνίατρος δεν υπάρχει στην Ελλάδα και να φροντίσω το πουλί να έχει σωστή διατροφή, καθαριότητα, αγάπη και δραστηριότητες.

Αυτή ήταν η αρχή μας με το Μέμο. Έψαχνα εγώ, ψαχνόταν κι εκείνος, βέβαια περιέργως υπήρχε μία περίεργη θετική χημεία κι εκεί επενδύσαμε και οι δύο. Στην αρχή ήταν ένα αφάνταστα επιθετικό πουλί. Δεν μπορούσε να πλησιάσει άνθρωπος σε απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου χωρίς να μπήξει τις φωνές πολύ περισσότερο να διανοηθεί κάποιος να βάλει χέρι μέσα στο κλουβί του. Το αρχικό του κλουβί, στο οποίο έζησε κλεισμένος τα 2,5 πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν μεγέθους που δεν μπορούσε να ανοίξει καν τα φτερά του με αποτέλεσμα το πουλί να μην γνωρίζει καν τι σημαίνει το ρήμα “πετάω”. Τρεφόταν αποκλειστικά με λιόσπορους και έπρεπε να γίνει προσπάθεια για αλλαγή σε ισσοροπημένη διατροφή (φρούτα, λαχανικά, πρωτεΐνες, pellets κλπ). Μπάνιο δεν ήξερε τι σημαίνει, όπως επίσης και χάδι.

Από τότε έχει περάσει χρόνος… χρόνος πολύτιμος και για μένα και για εκείνον. Εκείνος πλέον νοιώθει ασφαλής, ξέρει ότι τον αγαπάω, δε ζηλεύει κανέναν και τίποτα και ουσιαστικά είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Έχει ένα υπέροχο μεγάλο κλουβί, με παιχνίδια, δραστηριότητες και πλήστες κούρνιες. Έχει top-stand και play-stand. Έχει αρχίσει να κάνει μικρές πτήσεις. Έχει μάθει να τρώει σχεδόν τα πάντα που πρέπει, του αρέσει το μπάνιο, τον παίρνω αγκαλιά, του έμαθα να μην παθαίνει κατάθλιψη όταν λείπω και ουσιαστικά να έχει την αυτονομία που απαιτείται για να είναι υγειώς ανεξάρτητος, συμβιώνει αρμονικά με όλους πλέον τους μόνιμους κατοίκους του σπιτιού. Προβληματάκια συμβίωσης υπήρχαν και μπορεί και να υπάρξουν, αλλά όταν υπάρχει καλή διάθεση από όλες τις πλευρές, οι λύσεις πάντα βρίσκονται.

Του αρέσει να σφυρίζει και το κάνει υπέροχα. Μιμείται τα πυροτεχνήματα, τα γιουχαρίσματα, τα γαυγίσματα και τα νιαουρίσματα. Του αρέσει να χορεύει με Βαζαίο και Θώδη…!!! (οι ασυμφωνίες που λέγαμε!!!!). Ξετρελαίνεται να κουνιέται στην κούνια του, τόσο που ζαλίζομαι να τον βλέπω.

Μη νομίζετε ότι όλα ήταν ρόδινα ή ότι “συμφωνούμε” παντού. Το μπάνιο στην αρχή δεν το ήθελε καθόλου, για να βγει από το κλουβί του περάσανε 3 χρόνια, για να τον χαϊδέψω μου πήρε 2,5 χρόνια. Η ουσία είναι όταν υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και από τις δύο πλευρές και δίνεται χρόνος για να καλλιεργηθεί, η συμβίωση έχει πάντα αίσια εξέλιξη.

Πολλοί με ρωτούν αν ο Μέμος μίλησε. Και τους απαντώ ότι ο Μέμος είναι υγιής, ευτυχισμένος και χαρούμενος, μασουλάει, σφυρίζει, σκαρφαλώνει, … αγαπάει και αγαπιέται. Αν θέλει να μιλήσει θα μιλήσει, εγώ πάντως του μιλάω και του μιλάω πολύ και αυτός με ακούει ή μάλλον ως αρσενικάκι ακούει αυτά που θέλει ή τον συμφέρουν.

Ένα όμορφο βιντεάκι τραβηγμένο από τη φίλη μας Πωλίνα, την οποία και ευχαριστούμε πολύ…