Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και προβληματισμούς για την έννοια του re-homing σε παπαγάλους συντροφιάς, ορμώμενη από τις δικές μου περιπτώσεις υιοθέτησης (Μέμος = εγκαταλελειμένος από τους πρώτους ιδιοκτήτες γιατί δε μίλησε μέχρι 1,5 ετών, Carlos = αδυναμία δεύτερων ιδιοκτητών να τον φροντίσουν, Νιόνια & Harry = θάνατος πρώτου ιδιοκτήτη).
Η έννοια του “re-home” για τους παπαγάλους πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Με απλά λόγια re-home είναι η υιοθέτηση ενός παπαγάλου από δεύτερους, τρίτους … ιδιοκτήτες. Οι αιτίες που μπορεί να οδηγήσουν ένα παπαγάλο να αλλάξει ιδιοκτήτες είναι πολλές:
- θάνατος προηγούμενων ιδιοκτητών
Οι παπαγάλοι μεσαίου και μεγάλου μεγέθους είναι πουλιά με μέσο όρο ζωής άνω των 50 ετών, ειδικά αν οι συνθήκες διαβίωσής τους (διατροφή, καθαριότητα, ψυχαγωγία, κλουβί διαμονής) είναι καλές. Αυτό σημαίνει ότι το αγαπημένο μας πουλί μπορεί να ζήσει περισσότερο από ότι εμείς. Αυτό πρέπει να το έχουμε πάντα στο μυαλό μας, όχι για να μας προκαλεί άγχος, αλλά αντιθέτως για να λειτουργήσει ως οδηγός στην κοινωνικοποίηση του φτερωτού μας. Ένα πουλί που δεν το έχουμε μάθει να είναι αποκλειστικά δεμένο με εμάς ως ιδιοκτήτες, έχουμε κάνει πιο εύκολη τη διαδικασία του re-homing αν και εφόσον χρειαστεί. Οι παπαγάλοι είναι υψηλής νοημοσύνης πουλιά, με έντονο συναισθηματισμό αλλά και με ανεπτυγμένο το ένστικτο της επιβίωσης. Ως ιδιοκτήτες επιβάλλεται να τους συντηρούμε την ιδέα “… και εγώ αν φύγω… εσύ θα ζήσεις…”, είτε την χρησιμοποιούμε για να λείψουμε σε ένα επαγγελματικό ταξίδι ή σε διακοπές, είτε για ταξίδι που δε θα ορίσουμε εμείς. - συνειδητή αμελής φροντίδα από τους προηγούμενους ιδιοκτήτες
Κάποιοι, είτε γιατί είναι της μόδας, είτε γιατί τους χάρισαν, έχουν έναν παπαγάλο… που “κάποιοι από αυτούς” δεν είχαν καμία όρεξη να τον έχουν. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που τη συναντάμε συχνότατα σε περιπτώσεις σκυλιών ή γατιών και πλέον και στην κατηγορία των πουλιών. Αυτοί λοιπόν οι “κάποιοι” συνήθως αδιαφορούν ουσιαστικά για τον παπαγάλο τους, όσον αφορά τη διαβίωσή του, την εκπαίδευσή του, την ψυχαγωγία του. Συνήθως δημιουργούν πουλιά με προβληματικό χαρακτήρα που στη συνέχεια δεν τα ανέχονται ούτε οι ίδιοι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτοί οι “κάποιοι” ψάχνουν να το δώσουν το πουλί και πιστέψτε με, είναι η καλύτερη εκδοχή για το πουλί, γιατί του δίνουν τη δυνατότητα να βρεθεί ένα σπιτικό που θα το υιοθετήσει συνειδητά. Δυστυχώς ένα μεγάλο ποσοστό από τις περιπτώσεις αυτής της κατηγορίας είναι πουλιά που οδηγούνται σε αργό θάνατο, είτε από κατάθλιψη, είτε από παραμέληση της διατροφής τους, είτε από αμελή καθαριότητα. Τα πουλιά αυτά συνήθως έχουν δύσκολο re-homing και οι ιδιοκτήτες που θα τα αναλάβουν θα πρέπει να διαθέσουν πολύ από την ενέργειά τους και την εξυπνάδα τους για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη ενός πουλιού που έχει μεγαλώσει με απόρριψη, ως ανεπιθύμητο και πολλές φορές γνωρίζοντας και την ανθρώπινη βία. Πολλοί θεωρούν ότι είναι πολύ δύσκολο να “κοινωνικοποιήσει” κάποιος ένα ενήλικο πουλί, το οποίο πλέον έχει “κατασταλάξει” σε τρόπους συμπεριφοράς. Πιστέψτε με και μιλώ εκ προσωπικής πείρας είναι δύσκολο αλλά κατορθωτό!!!! Αγάπη, υπομονή, στοργή, φροντίδα, θαυμασμός, επικοινωνία και πάνω από όλα… χρόνος είναι τα “χρυσά βέλη” στη φαρέτρα μας για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του φτερωτού και να τον πείσουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να αγαπούν. - μη εκπλήρωση των προσδοκιών των προηγούμενων ιδιοκτητών
Πολλοί παίρνουν έναν παπαγάλο για τις δυνατότητες που έχει η φυλή του (δυνατότητα ομιλίας και μίμησης, ομορφιά, κοινωνικότητα, εξυπνάδα, εύκολο χαρακτήρα κλπ κλπ). Πολλές φορές όμως τα λεγόμενα “χαρακτηριστικά” δεν βγαίνουν πάντα την ώρα που εμείς τα θέλουμε ως ιδιοκτήτες ή ακόμα χειρότερα δεν τα καλλιεργούμε για να βγουν. Οι εν λόγω λοιπόν ιδιοκτήτες “αλλάζουν” (αυτό ποτέ μου δεν μπόρεσα να το αποδεχτώ!!!!) τα πουλιά τους για να δοκιμάσουν την τύχη τους με άλλα… πιο έξυπνα, πιο όμορφα, πιο κοινωνικά, πιο ομιλητικά. Τη λογική του αναλώσιμου η ευφυία ενός παπαγάλου την εισπράτει στο έπαρκο με αποτέλεσμα φαινομενικά αντικοινωνικό χαρακτήρα. Αυτά τα πουλιά στη διαδικασία του re-homing είναι επιφυλακτικά και ιδιαίτερα προσεχτικά στο να μην εκτεθούν αρνητικά. Άρα οι ιδιοκτήτες που θα αναλάβουν μία τέτοια περίπτωση θα πρέπει συνεχώς να επιβραβεύουν όλες τις προσπάθειες, χωρίς να δείχνουν στεναχώρια ή ανησυχία σε τυχόν αποτυχίες του πουλιού. - αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσης των προηγούμενων ιδιοκτητών
Όταν υιοθετούμε ένα πουλί δεν μπορούμε από την αρχή να προβλέψουμε τις τυχόν αλλαγές στις συνθήκες της ζωής μας, για παράδειγμα: μετοίκηση, αλλεργίες με τα πουλιά, μικρά παιδιά, οικονομικά προβλήματα, έλλειψη χρόνου ή χώρου, προσωπικές ασθένειες κλπ κλπ. Αυτά συμβαίνουν και είναι μέσα στο πρόγραμμα ακόμα και των πιο προγραμματισμένων από εμάς. Συνήθως οι ιδιοκτήτες αυτοί που κατά τ’ άλλα αγαπάνε τα πουλιά τους αλλά δεν μπορούν πλέον για τους χ λόγους να τα φροντίσουν, ψάχνουν να βρουν καλούς ιδιοκτήτες για τα φτερωτάκια τους. Τα πουλιά αυτά επειδή συνήθως έχουν μεγαλώσει και κοινωνικοποιηθεί με αγάπη και φροντίδα δεν είναι πολύ δύσκολες περιπτώσεις, απλά χρειάζονται τον χρόνο τους για να εγκλιματιστούν με τους νέους ιδιοκτήτες και στις νέες συνθήκες και συνήθειες συμβίωσης. Οι κοινές συναντήσεις παλαιών και νέων ιδιοκτητών είναι λειτουργικές για τις περισσότερες περιπτώσεις πουλιών. - ασθένεια ή αναπηρία του πουλιού
απίστευτο και όμως αληθινό… πολλοί ιδιοκτήτες όταν διαπιστώσουν κάποια μόνιμη ασθένεια ή αναπηρία “σουτάρουν” το πουλί. Μου έτυχε φέτος τον Αύγουστο. Η αδερφή μου δουλεύει σε μία μεγάλη αντιπροσωπεία κτηνιατρικών φαρμάκων και κάποιος τους έφερε ένα θηλυκό παπαγαλάκι για να το δει ο γιατρός… τους είπε μισό λεπτό να πάω να παρκάρω το αυτοκίνητο και δεν ξαναφάνηκε ποτέ!!!! Ήταν πριν τον Δεκαπενταύγουστο. Η διάγνωση ήταν μόνιμη μυική αναπηρία του πουλιού στο κεφαλάκι του και δεν μπορεί να το έχει στητό… βέβαια… τρώει και πίνει κανονικά… πετάει από κούρνια σε κούρνια, κάνει μπάνιο κλπ κλπ. Το παπαγαλάκι το υιοθέτησε μία φίλη που έχει άλλα δύο και περνάει ζωή χαρισάμενη!!! - αδέσποτα πουλιά που έχουν διαφύγει ή τα έχουν ελευθερώσει
Πόσες φορές ακούσαμε πως κάποιοι ιδιοκτήτες ξεχαστήκανε και πέταξε μακριά ο φτερωτούλης τους. Συμβαίνει και στους καλύτερους. Επίσης έχω ακούσει ιδιοκτήτες που αδυνατούν να κρατήσουν τα πουλιά τους και ανοίγουν το κλουβί και τα ελευθερώνουν για να ζήσουν στη φύση. Το re-homing αυτών των πουλιών είναι βασικό στο να ξεπεράσει το πουλί το σοκ της άμεσης απομάκρυνσή του από τους οικείους του “που είμαι τώρα… που είναι το κλουβί μου… που είναι η τροφή μου…”. Τα πουλιά αυτά, χρειάζονται ιδιαίτερη ηρεμία και στοργή για να μπορέσουν να μπουν ομαλά στη διαδικασία του re-homing και να αρχίζουν να επεξεργάζονται θετικά τις καινούριες συνθήκες της ζωής τους.
Η διαδικασία του re-homing θέλει ιδιαίτερη υπομονή. Όπως προανέφερα τα πουλιά αυτά θέλουν χρόνο… χρόνο… χρόνο… που τη διάρκειά του την ορίζουν μόνο εκείνα και ποτέ εμείς. Εμείς προσφέρουμε (και συγγνώμη που επαναλαμβάνομαι): αγάπη, στοργή, θαυμασμό, προσεγμένο ωράριο, ευρύχωρο κλουβί, ψυχαγωγία, εκπαίδευση, ισορροπημένη διατροφή, επικοινωνία, καθαριότητα. Πάντα όμως με γνώμονα του τι μας επιτρέπουν. Και εννοώ… δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να δέχονται μέρα παρά μέρα μπάνιο, αν δεν το έχουν μάθει ποτέ τους… αρκεί και μία στις δεκαπέντε για αρχή. Μπορεί να έχουν μάθει να σιτίζονται μόνο με σπόρια και στην αρχή δεν τρώνε τίποτα άλλο, σιγά-σιγά με απλές προσμίξεις φαγητού θα αρχίζουν να ανακαλύπτουν και άλλες γεύσεις. Μπορεί να μας επιτίθονται (έχω την περίπτωση του Harry) και πάλι σιγά-σιγά και σταθερά, τους αφήνουμε να βγάζουν να ενέργειά τους στο κλουβί τους ή σε παιχνίδια μασήματος και ποτέ δεν αντιδρούμε με βία, ηχητική ή σωματική, πολύ απλά θα χάσουμε ότι έχουμε κερδίσει και θα είμαστε και δύο βήματα παραπίσω ακόμα.
Στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν είδη οργανισμοί – φορείς – σύλλογοι που νοιάζονται και μεριμνούν για τέτοιες περιπτώσεις πουλιών και προσπαθούν να βρουν ανάδοχους για να τα υιοθετήσουν. Στην Ελλάδα ακόμα το φαινόμενο δεν βρίσκεται σε έξαρση αλλά πιστεύω ότι είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα το αντιμεπίσουμε τα προσεχή χρόνια. Ας είμαστε όσο πιο συνειδητοποιημένοι μπορούμε και ας μεγαλώσουμε τα παιδιά μας (γιατί εκεί βρίσκεται και η ουσιαστική λύση όλων αυτών των προβλημάτων) με αφετηρία το σεβασμό και την αγάπη προς όλα τα όντα που συγκατοικούμε σε αυτόν τον πλανήτη.
Προσωπικά δεν αλλάζω με τίποτα την επιλογή μου να αναλάβω re-homed πουλιά. Η χαρά που εισπράττω όταν τα βλέπω να βγάζουν τα κλειδωμένα τους συναισθήματα και τις βραχυκυκλωμένες δεξιότητές τους πιστέψτε με είναι ανύπωτη. Ο Μέμος είναι 6,5 και τώρα μαθαίνει να πετά, ο Carlos είναι 10+ και τώρα αρχίζει να σέβεται τις ώρες κοινής ησυχίας, η Νιόνια κατάφερε μετά από 15 χρόνια να τεντώσει τα φτερά της και ο Harry ξεκινάει να αντιλαμβάνεται ότι η επιθετικότητά του στο μόνο που του οφελεί είναι στο ακόνισμα το ράμφους του.
Βέβαια οι ιδιοκτήτες που θα το επιχειρήσουν θα πρέπει να είναι οπλισμένοι με υπομονή, επιμονή, σταθερότητα και άφθονη αγάπη. Όσες περισσότερες πληροφορίες έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε από τους προηγούμενους ιδιοκτήτες σχετικά με τις συνήθειες του πουλιού, την υγεία του, τη διατροφή του, την ψυχαγωγία του, τις προτιμήσεις του, το χαρακτήρα του, τις αδυναμίες του θα λειτουργήσουν ως πολύτιμο εργαλείο στη διαδικασία του re-homing. Το σημαντικότερο πλεονέκτημα ενός ιδιοκτήτη που έχει επιλέξει την υιοθέτηση ενός re-home παπαγάλου είναι η παρατηρητικότητά του σε συνδυασμό με τις γνώσεις του και την κριτική του σκέψη. Ειδικά για περιπτώσεις που δεν υπάρχουν στοιχεία για την προηγούμενη ζωή του πουλιού ή όταν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες για χ συναισθηματικούς ή παθολογικούς λόγους δεν μπορούν να δώσουν αντικειμενικές πληροφορίες. Θα πρέπει να θυμόμαστε… δεν υπάρχουν φόρμουλες… κάθε περίπτωση είναι μοναδική και απλά προσαρμόζουμε τις γνώσεις και τις εμπειρίες στην εκάστοτε περίπτωση του re-home παπαγάλου και ποτέ το αντίστροφο.
Δεν χρειάζεται περισσότερος χρόνος σε σχέση με τις άλλες περιπτώσεις υιοθέτησης, απλά χρειάζεται παραγωγικός χρόνος. Και προσοχή… όχι υπερβολές στην αγάπη, στην φορντίδα, στον χρόνο που τους αναλώνουμε, στη διατροφή. Οι re-homing “πληγωμένοι” παπαγάλοι μπορούν πολύ εύκολα να μετατραπούν σε all-homing “ξεγαϊδουρεμένοι” παπαγάλοι. Όσοι από εμάς έχουμε παιδιά το καταλαβαίνουμε.
Τέλος, όσα αναφέρθηκαν για τη διαδικασία του re-homing και των ιδιοκτητών που θα το τολμήσουν θα πρέπει εν δυνάμει να ληφθούν αντίστροφα υπόψη από όλους μας για οποιαδήποτε αρνητική συνθήκη που θα μας υποβάλει να αποχωριστούμε τους καλούς μας φτερωτούς.
…είθε η συνειδητοποίησή μας να έχει αίσια έκβαση για τους φτερωτούς μας φίλους…
…για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς πιο “ανθρώπινα”…
αφιερωμένο στο Βαγγέλη…
